Στον τόµο αυτό περιλαµβάνονται τρία από τα µικρά σε έκτασι έργα του Πλάτωνος, τα εξής: Μενέξενος (ή Επιτάφιος-Ηθικός). Πρόκειται για σχέδιο επιταφίου λόγου, ο οποίος αποδίδεται στην Ασπασία την Μιλησία και τον απαγγέλλει ο Σωκράτης στον Μενέξενο. Ρητορικός λόγος και όχι φιλοσοφικός διάλογος. Μία υπέρβασις του Πλάτωνος µε στόχο τους ρήτορες, που αντιπαθεί.

Λύσις (ή περί φιλίας µαιευτικός). Αναζητείται ο κατάλληλος ορισµός και η φύσις της φιλίας. Οι ορισµοί διαδέχονται ο ένας τον άλλο µε ταυτόχρονη αµφισβήτησι και απόρριψι του αµέσως προηγούµενου. Συµπέρασµα: τα όσα νοµίζουν οι πολλοί ως συστατικά της φιλίας δεν είναι παρά βαθµίδες µιας κλίµακος, που οδηγεί στο απολύτως φίλον.

Ερασταί (ή περί φιλοσοφίας-ηθικός). Ο κυρίως τίτλος είναι... παραπειστικός. Αντίθετα ο υπότιτλος προσγειώνει στην πραγµατικότητα. Περί φιλοσοφίας λοιπόν ο λόγος.
Και ένας διάλογος που επιχειρεί να δώση απάντησι στο ερώτηµα τι εστίν η φιλοσοφία, δεν µπορεί ασφαλώς να έχη καµµία σχέσι µε έρωτες και τα τοιαύτα. Ο ισχυρισµός ότι φιλοσοφία είναι πολυµάθεια απορρίπτεται, διότι το να γνωρίση κανείς τα πάντα είναι ανέφικτο λόγω της πληθώρας των γνώσεων. Αντίθετα αυτή περιορίζεται στα όρια και την έκτασι που µπορεί να καλύψη και αυτό είναι το γνώθι σαυτόν, µία γνώσις που καθιστά επαρκή τον άνθρωπο σε όλες τις δραστηριότητές του.